Een jaar of acht geleden leerde ik via het project "Gesprekken van mens tot mens" bij Humanitas, meneer S. kennen. Een negenentachtig jarige, alleenwonende man. Een wat zonderlinge figuur. Ik bezocht hem wekelijks en we hadden een klik. Ontzettend veel heb ik van hem en van het omgaan met hem geleerd. Het was een intelligente, belezen man. Had een goede functie bij Philips bekleed. Maar zijn leven was moeilijk geweest. Hij had het altijd lastig gevonden met anderen om te gaan. Mensen vonden hem een rare snuiter. Uit een liefdeloos huwelijk waren drie kinderen geboren. Hij had geen contact meer met ze.
De enige contacten die hij had, waren een moeder en een tienerdochter die af en toe bij hem over de vloer kwamen.
Wat fijn dat deze mensen zich nog om hem bekommeren, dacht ik in het begin. Al gauw kwam ik er achter dat deze aandacht voor mijn oude vriend echter niet onbaatzuchtig was. Ze gingen met hem pinnen, maar gaven hem maar een deel van het gepinde geld. Er werden op zijn adres mensen ingeschreven en pakjes bezorgd. Op een gegeven moment was zijn nieuwe wasmachine omgeruild tegen een oud exemplaar.
Meneer S. was zich bewust van deze situatie. Desondanks liet hij deze mensen telkens binnen. Ik begreep het niet. Totdat hij me zei: " Ik weet dat het niet klopt, ik weet dat ze niet deugen. Maar buiten jou, zijn dit de enige mensen die ik nog zie. Als ik hen buitensluit, heb ik niemand meer."
Menselijk contact is een essentiële behoefte. Eenzame ouderen zijn een zeer kwetsbare groep.
Reactie plaatsen
Reacties